W 1654 r. został przejęty przez katolików. Inwentarz z 1660 r. wykazał, że był bardzo ubogo wyposażony (niekompletny ołtarz, ambona, chrzcielnica oraz 3 dzwony na wieży). Ponieważ katolicy stanowili mniejszość, był to tylko kościół filialny w parafii mieroszowskiej, później wałbrzyskiej. W XIX w. przeszedł kolejne remonty, m. in. w 1800, 1835 i 1847 r. (połączenie z wymianą części konstrukcji). Ponownie był remontowany dopiero w latach 1969 - 70 i 1992 - 93, gdy zmieniono część pokrycia gontowego. Jest to budowla orientowana, założona na prostokącie o wymiarach ok. 13,3 x 7,7 m mieszczącym nawę i nie wydzielone prezbiterium. Do niego dostawiona jest od wschodu mała, prostokątna zakrystia, a od pn. potężna, kwadratowa wieża o wymiarach ok. 4,0 x 4,0 m. Nawa wzniesiona w konstrukcji zrębowej, wieża w konstrukcji słupowo - zastrzałowej, na kamiennej podmurówce. Wnętrze przekryte stropem drewnianym, pozorującym płaskie sklepienie. Z dwóch stron nawę otacza empora i chór muzyczny. Okna w nawie i prezbiterium prostokątne. Wysoki dach czterospadowy z odgiętymi, silnie wysuniętymi okapami. Wieża nakryta ostrosłupowym hełmem, zakończonym metalową chorągiewką z datą 1619. Dół wieży z trzech stron poszerzony podcieniem utworzonym przez pulpitowe daszki. Wewnątrz bogate, zróżnicowane wyposażenie, m.in.: renesansowa drewniana, polichromowana ambona z ok. 1640 r.; chrzcielnica kamienna z drewnianą pokrywą z XVII w.; dzwon z 1588 r., fragment pierwotnej polichromowanej ławki i okucia z XVII w. oraz barokowy, drewniany, polichromowany ołtarz z I połowy XVIII w. i figury z XVIII w. |
